ادامه داستان:
ستاره ی قرمز از خورشید پرسید :
-مسلم چه کرد
خورشید ،اشک هایش را پاک کرد و ادامه داد :
-مسلم بن عقیل که از فریب کاری و پیمان شکنی مردم کوفه ، سخت دل آزرده شده بود ، در حالی که به امام حسین (ع) می اندیشید ، زیر لب زمزمهکرد :
-خدایا !میان ما و این گروهکه دعوتمان کردند اما تنهایمان گذاشتند و ما را به دشمنان تسلیم کردند ، خودت قضاوت کن . آن وقت مسلم دو رکعت نماز خواند . سپس در حالی که اشک در چشم هایش حلقه زده بود ، به سوی راهی که امام حسین(ع) از آن جا به کوفه می آمد نگاهی انداخت و گفت :
-سلام بر تو ای مولای من ، ای حسین ابن علی ... .
دشمنان ، دیگر مجالش ندادند . سرش را از تنش جدا کردند و بدنش را از بالا ی کاخ به پایین انداختند و در میانکوچه و بازار از این سو به آن سو کشیدند ... .
بغض گلوی خورشید را گرفت و او دیگر نتوانست به سخنانش ادامه بدهد .
هلال ماه دوباره رشته سخن را به دست گرفت و با لحنی غم گین گفت :
- حالا بیایید نزد امام حسین (ع) بر گردیم و ماجرا را دنبال کنیم :
امام حسین (ع) اندکی راه پیموده بود که شخصی به نام ((حرّ)) همراه با تعدادی سرباز بر سر راهش آمده و مانع حرکتش شدند .
هنگام نماز ظهر ، امام (ع) به نماز ایستاد و پس از ادای نماز ، خواست به راهش ادامه دهد ولی دوبارهحرّ در برابرش ایستاد و نگذاشت آن حضرت به راه بیفتد .
امام حسین (ع) به حر ّ فرمود :
-آیا راه را بر من می بندی ، در حالی که نوه ی پیامبرم؟!
حرّ پاسخ داد :
-من برای جنگ و کشتن شما نیامده ام ، بلکه مامورم که راه را بر شما ببندمو از شما جدا نشوم ! یا باید بیایید و با یزید بیعت کنید و یا از راهی بر گردید که نه به کوفه برود و نه به مدینه !
ناگهان سربازی به سوی حرّ آمد و نامه ای به دست او داد . حرّ نامه را خواند و رو به امام حسین (ع) کرد و گفت:
-فرمانده دستور تازه ای به من داده . اگر شما را به صحرایی خشک نبرم و آب را بر روی شما نبندم ، مرا خواهد کشت!
خلاصه حرّ در برابر امام مقاومت می کرد و امام حسین (ع) آرام آرام به راه خود ادامه داد تا به کربلا رسید . در آن جا ، امام (ع) پرسید:
-نام این سرزمین چیست ؟
گفتند:
-نینوا
پرسید:
-نام دیگری هم دارد ؟
پاسخ دادند :
بله ، به این جا کربلا هم می گویند.
اما حسین (ع) با شنیدن نام کربلا نفسی عمیق کشید و خدا را شکر کرد . زیرا پدربزرگش پیامبر(ص) به او خبر داده بود که خودش در کربلا شهید و خاندانش اسیر میشوند!
حرّ ، هم چنان اصرار داشت که امام حسین (ع) با یزید بیعت کند و گر نه با آن حضرت خواهد جنگید .
امام حسین (ع) با صراحت فرمود :
-کسی مثل من ، هر گز با شخصی مانند یزید بیعت نمی کند و رهبری او را نمی پذیرد.
هنگامی که این سخن به گوش ابن زیاد رسید ، به شدت خشمگین شد . بی درنگ مردم را گرد آورد و برای آنان سخنرانی کرد . او به دروغ صفات خوبی را به یزید نسبت داد و آنان را از یاری رساندن به امام حسین (ع) ترساند و در عوض وعده ی مال و ثروت داد و به این ترتیب سپاهیان زیادی را آماده کرد تابه جنگ امام حسین (ع) و همراهاناندک اوبروند ... .
در این هنگام چشم ماه به نخلستان و زمین و رود خروشان فرات افتاد که به شدت اندوهگین به نظر می رسیدند . ستاره ها و خورشید هم ناراحت بوند و ابر های گریان ، زمین را کاملاً خیس کرده بودند . هلال ، بغضش را فرو خورد و با اندوه گفت :
-دیگر نمی توانم ادامه دهم ! بگذارید دنباله ی ماجرا را وقت دیگری برایتان بگویم.
